قند پارسی در گرداب تغییرات تکنولوژی

دانستنی آنلاین/فرهاد اسماعیلی: سال‌هاست که مردم ایران با به کار بردن کلمات انگلیسی و عربی در صحبت روزانه خود، به نوعی فارسی را ناخالص کرده اند. این نوع ادبیات حتی در گفتمان رسمی سیما در بین سخنان مجریان تلویزیونی دیده می شود.

به گزارش پایگاه خبری دانستنی آنلاین، زبان فارسی از جمله زبان های بسیار کهن و روان دنیاست و حفظ این زبان که خیلی ها در دوره های مختلف در صدد حذف آن بودند، از مغولان گرفته تا اعراب و عثمانی ها، بر عهده ماست. اینکه بسیاری از ما اکنون دیگر به زبان فارسی اصیل صحبت نمی کنیم به دلیل همین تغییرات است که در دوران مختلف اتفاق افتاده است.

اگر نگاهی به کشورهای فارسی زبان بیاندازیم افغانستان و تاجیکستان بیشترین شباهت گویشی را به فارسی دری دارند. اما در ایران به دلیل آمیخته شدن زبان انگلیسی، عربی و حتی فرانسه و اسپانیولی به فارسی، زبان ما اصالت گویشی را ندارد.

هر چند زبان عربی به زبان فارسی از نظر نگارش نزدیک است اما ورود هر نوع کلمه بیگانه به اصالت زبان لطمه می زند. گو اینکه گرته برداری هم باشد. البته باید قبول کرد که گرایش ایرانیان به دین اسلام خود به در هم آمیخته شدن فارسی و عربی کمک زیادی کرده است.

در هر حال در سال‌های اخیر زبان ما از اصالت دور شده است و افراد زیادی در کشور هستند که ناخواسته و بدون آگاهی به این موضوع دامن می‌زنند، در حالی که باید به زبان شاهنامه برگردیم تا اصالت زبان‌مان حفظ شود.

در حال حاضر یکی از مشکلات بزرگ ما در بحث زبان فارسی شبکه های اجتماعی هستند که متاسفانه از نگارشی استفاده می شود که به نوعی سخره گرفتن دستور نگارش فارسی است. اینکه بسیاری از کلمات نصفه نوشته شود و به جای استفاده از نگارش درست افعال در انتهای جمله، از ه چسبان استفاده شود، درست است که زبان محاوره است اما نگارش محاوره ای قوانینی دارد که باید رعایت شود.

در کشور چین به دلیل عدم استفاده از نگارش زبان چینی، بسیاری از نسل جدید چین نگارش کلمات چینی را نمی دانند. در ایران هم متاسفانه نگارش درست کلمات به دلیل برخی کوتاهی‌ها دستخوش تغییرات زیادی شده به گونه ای که داد زبان فارسی شناسان را در آورده است.

فرهنگستان زبان فارسی به تازگی در نامه ای از صدا و سیما درخواست کرده است که از کلمات خارجی به ویژه کلمات انگلسی و فرانسوی که معادل فارسی دارند استفاده نشود. اما این کار با فرهنگسازی قابل اجراست. به این صورت که باید کودکان را از دوران پیش از مدرسه با زبان فارسی به واسطه اشعار فردوسی و دیگر شاعران ایرانی آشنا کرد.

از سوی دیگر نگارش نمایشنامه های کودکانه برگرفته از شاهنامه و دیگر داستان های کهن، همچنین ساخت فیلم هایی با این مضامین می تواند آنان را از کودکی به صورت غیر مستقیم با زبان فارسی آشنا کند.

مهمترین نقش را هم آموزش و پرورش دارد که متاسفانه کوتاهی های زیادی از آنان دیده ایم. به ویژه در تالیف کتاب های درسی. در کتاب های درسی دوره اول هیچ نشانی از داستان سرایی کهن وجود ندارد. اگر کودکان از سن پیش دبستان و سال های نخست دبستان بتوانند با اسطوره ها و شخصیت‌های اصیل ایرانی و زبان فارسی آشنا شوند به دلیل حس کنجکاوی خود به دنبال شناخت بیشتر می روند که می تواند منجر به ورود آنها به تحقیق درباره زبان فارسی به صورت حرفه ای در نوجوانی و جوانی شود. چراکه ضمیر ناخوداگاه انها درگیر این موضوع شده است.

اما در حال حاضر به بدترین شکل ممکن شعرهای فردوسی و دیگر شاعران به دانش اموزان می آموزند که نتیجه ای جز بیزاری و در بهترین حالت بی تفاوتی نسبت به زبان فارسی ندارد.

در این بین نقش خانواده ها هم بسیار پررنگ ات. وقتی پدر و مادر در خانواده از کلمات بیگانه چون اوکی، مرسی و … استفاده می کنند اینها در ذهن بچه نقش می بندد و از آن استفاده می کنند. پس باید یک عزم همگانی در این باره وجود داشته باشد تا بتوانیم زبان فارسی را از گرداب کنونی نجات دهیم. پس بیایید از خودمان آغاز کنیم و فقط واژه های پارسی را بگوییم.