حملات آمریکا به یمن، دردسرهای سیاسی و نظامی بایدن را تشدید می کند

استفان کالینسون Stephen Collinson, CNN، در سی ان ان، حملات آمریکا به یمن را مورد تحلیل و ارزیابی قرار داد:

عملیات آمریکا و انگلستان، یک لایه دیگر بر ریسک موجود می افزاید چرا که در واقع، منافع حیاتی جمهوری اسلامی را هدف گرفته اند. 

هرچند دولت بایدن به سختی تقلا می کرد که از درگیرشدن در یک جنگ تازه در خاورمیانه پرهیز کند، بویژه در شرایطی که نیروهای آمریکایی در عراق و سوریه در خط آتش قرار دارند، اما به نقطه ای رسید که چاره ای جز واکنش نداشت. درخواست های کاخ سفید از حوثی ها برای توقف حملات به کشتیرانی دریای سرخ، نادیده گرفته شد. اعتبار توانِ آمریکا در منطقه زیر سوال بود و ضرورتی فوری برای بازنشانی نوعی از بازدارندگی وجود داشت.

منطقی که پشت این حملات قرار دارد آن است که بازنشانیِ بازدارندگی می تواند حوثی ها، و نیز تهران را، وادارد تا عقب بکشند- و بنابراین از یک تشدید شوم تر جنگ کنونی جلوگیری شود با تکیه بر این گزاره که تهران نیز همانند واشنگتن، خواهان پرهیز از یک درگیری گسترده تر است.

اما در چنین محیط شکننده ای، که گروههای طرفدار ایران در سراسر خاورمیانه پراکنده اند و دسترسی آسانی به دارایی های اسراییلی و آمریکایی دارند، پتانسیل تلافی و یک منازعه در  پهنه ی منطقه ای، یک امکان واقع بینانه و خطرناک است. تاریخ اخیر هم نشان از توان محدود آمریکا در تحمیل اراده خود در خاورمیانه دارد.

باتوجه به این ریسک هاست که اقدام پنجشنبه شب، الزامات حاد ریاست جمهوری را پررنگ می کند- جایگاهی که اغلب مستلزم انتخاب میان گزینه های غیردلخواه و پیامدهای بالقوه گران است. در عین حال، ناکامی در اقدام و تحمیل خطوط قرمز و منافع آمریکا هم می تواند بدترین گزینه باشد- وضعیت متناقضی که اغلب، روسای جمهوری آمریکا را وادار به دست یازیدن به نیروی نظامی می کند.

هر زمان که فرمانده کل قوای آمریکا، به نیروی نظامی متوسل می شود، پیامدهایش به آسانی می تواند از کنترل خارج شود. در جهانی که لبریز از چالش های فزاینده برای قدرت ایالات متحده است- بویژه از ناحیه حریفانی همچون چین و روسیه که از به چالش کشیدن و خجل کردن رهبران آمریکا لذت می برند- چنین ریسک هایی برای هر چرخه انتخاباتی، تاثیرگذاری حادتری دارند. 

سنجش پیچیده بایدن از منافع امنیت ملی و منافع سیاسی (حزب خود)، در شرایطی که وی تلاش دارد آمریکایی ها را متقاعد کند که وی بهترین کسی است که می تواند کشور را در دور دوم ریاست جهوری اش امن نگه دارد، احتمالا یک فاکتور پایدار خواهد بود.